Turkish Recordings

Sevginin Sadece Sözünü Edenler Bir gün sormuşlar ermişlerden birine: `Sevginin sadece sözünü
edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?` Bakın göstereyim
demiş, ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları
çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine.
Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasındanda derviş
kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. `Ermiş bu kaşıkların
ucundan tutup öyle yiyeceksiniz` diye bir de şart koymuş. Peki
demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun
geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına.
En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan.
Bunun üzerine şimdi demiş ermiş, sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe. Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar
gelmiş oturmuş sofraya bu defa. `Buyurun` deyince, her biri uzun
boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak
içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar
sofradan işte demiş ermiş, `kim ki gerçek sofrasında yalnız kendini
görür ve doymayı düşünürse,o aç kalacaktır. ve kim . kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz ve şunu da unutmayın, gerçek pazarında alan değil, veren kazançtadır daima.

İş kazası tutanağına koordinasyon hatası diye yazmıştım. Bunu yeterli görmeyerek ayrıntılı anlatmamı istemişsiniz. Şu anda hastanede yatmama neden olan olaylar aynen aşağıda anlattığım gibi olmuştur:

Bildiğiniz gibi ben bir duvar ustasıyım. İnşaatın altıncı katındaki işimi bitirdiğim zaman biraz tuğla artmıştı. Yaklaşık 250 kg kadar olduğunu tahmin ettiğim bu tuğlaları aşağıya indirmek gerekiyordu. Aşağı indim, bir varil buldum, ona sağlam bir ip bağladım, altıncı kata çıktım. İpi bir çıkrıktan geçirip ucunu aşağıya saldım. Tekrar aşağıya indim ve ipi çekerek varili altıncı kata . çıkardım. İpin ucunu sağlam bir yere bağlayıp tekrar yukarı çıktım. Bütün tuğlaları varile doldurdum. Aşağı indim, bağladığım ipin ucunu çözdüm.

İpi çözmemle birlikte birden kendimi havalarda buldum. Nasıl bulmayayım? Ben yaklaşık 70 kiloyum. 250 kilogramlık varil süratle aşağıya düşerken beni yukarı çekti. Heyecan ve şaşkınlıktan ipi bırakmayı akıl edemedim. Yolun yarısında dolu varille çarpıştık. Sağ iki kaburgamın bu sırada kırıldığını sanıyorum. Tam yukarı çıkınca, iki parmağım iple beraber çıkrığa sıkıştı. Parmaklarım da bu sırada kırıldı.

Bu esnada yere çarpan varilin dibi çıktı ve tuğlalar etrafa saçıldı.Varil hafifleyince, bu sefer ben aşağı inmeye varil yukarı çıkmaya başladı ve yolun yarısında yine varille çarpıştık. Sol bacağımın kavalkemiği de bu sırada kırıldı. Can havli ile ipi bırakmayı akıl ettim.

Başımı yukarı kaldırdığımda bos varilin süratle üzerime geldiğini gördüm. Kafatasımın da böyle çatladığını sanıyorum. Bayılmışım, gözümü hastanede açtım.

Cenab-ı Hak an tüm kullarını böyle görünmez kazalardan korumasını diler, hürmetle ellerinizden öperim.

Jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu birşey bulurdu. Hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile, "Bu adam, bu halde nasıl bu kadar iyimser olabiliyor" diye. Birisi nasıl olduğunu sorsa, "Bomba gibiyim" diye yanıt verirdi hep... "Bomba gibiyim".

Jerry bir doğal motivasyoncuydu. Yanında çalışanlardan biri, o gün, kötü bir günündeyse, Jerry yanına koşar, duruma nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı. Bu tarzı fena halde düşündürüyordu beni.
Bir gün Jerryye gittim;

"Anlamıyorum" dedim, "Nasıl oluyor da, her zaman, her koşulda bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun, nasıl başarıyorsun bunu?".

"Her sabah kalktığımda kendi kendime, Jerry bugün iki seçimin var, Havan ya iyi olacak ya kötü derim. Havamın iyi olmasını seçerim. Kötü bir şey olduğunda yine iki seçimim var; Kurban olmak ya da ders almak.

Ben başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. Birisi bana bir şeyden şikayete geldiğinde, yine iki seçimim var; şikayetini kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermek. Ben hayatın olumlu yanını seçerim."

"Yok yahu" diye protesto ettim. "Bu kadar kolay yani"

"Evet kolay" dedi Jerry, "Hayat seçimlerden ibarettir.

Her durumda bir seçim vardır. Sen, her durumda nasıl davranacağını seçersin. Sen, insanların senin tavrından nasıl etkileneceklerini seçersin. Yani sen, hayatını nasıl yaşayacağını seçersin."

Jerry'nin sözleri beni oldukça etkiledi. Onu uzun yıllar görmedim. Ama, hayatımdaki talihsiz olaylara dövünmek yerine, seçim yapmayı tercih ettiğimde hep onu hatırlardım.

Yıllar sonra Jerry"nin başına çok tatsız bir olay geldi. Soygun için gelen hırsızlar, paniğe kapılıp, Jerryyi delik deşik etmişler... Ameliyatı 18 saat sürmüş, haftalarca yoğun bakımda kalmış.

Taburcu edildiğinde, kurşunların bazıları hala vücudundaymış. Ben onu olaydan altı ay sonra gördüm. "Nasılsın?" diye sorduğumda, "Bomba gibiyim" dedi. "Bomba gibi..."

"Olay sırasında neler düşündün Jerry" dedim.
"Yerde yatarken, iki seçimim var diye . düşündüm. Ya yaşamayı seçecektim ya ölümü, ben yaşamayı seçtim."

"Korkmadın mı, şuurunu kaybetmedin mi?"

"Ambulansla gelen sağlık görevlileri harika insanlardı. Bana hep "iyileşeceksin merak etme" dediler. Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla sürerlerken doktorların ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi . görünce ilk defa korktum. Bu gözler bana "Bu adam ölmüş" diyordu. Bir şeyler yapmazsam, biraz sonra ölü bir adam olacaktım gerçekten..."

"Ne yaptın?" diye merakla sordum.

"İri-yarı bir hemşire yanıma yaklaştı ve herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu.

"Evet" diye yanıt verdim. "Var..." doktorlar ve hemşireler, merakla sustular. Derin bir nefes alarak kendimi topladım ve bağırdım: "Benim kurşunlara karşı alerjim var!"

Doktorlar ve hemşireler gülmeye başladılar, tekrar bağırdım... "Ben yaşamayı seçtim. Beni bir . canlı gibi ameliyat edin, otopsi yapar gibi değil..."

Jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük katkısı ile yaşadı. Yaşaması bana iyi bir ders oldu.

Her gün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim... Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu...

Gerçek Sevgi John Blanchard oturduğu banktan kalktı, üzerindeki denizci üniformasını düzeltti ve şehrin büyük tren istasyonundaki insanları incelemeye koyuldu. Gözleri o kızı arıyordu, kalbini çok iyi bildiği, ama yüzünü hiç görmediği, yakasında gül olan o kızı. Ona olan ilgisi bundan on üç ay önce Floridada bir kütüphanede başlamıştı. Raflardan aldığı bir kitabın içindeki yazıdan çok etkilenmişti... Kitaptan değil, sayfalardan birinin kenarında kurşun kalemle yazılmış minik notlardan... Yumuşak el yazısı düşünceli bir ruhu ve insanın içine işleyen bir karakteri yansıtıyordu. Kitabın baş sayfasında, o kitabı en son okuyan kişinin ismini gördü: Bayan Hollis Maynell. Biraz zaman ve çaba sonunda adresini buldu. Bayan Maynell New York a yaşıyordu. Blanchard ona kendisini tanıtan ve mektup arkadaşı olmayı teklif eden bir mektup yazdı. Ertesi gün de İkinci Dünya Savaşı a katılmak için Avrupaya doğru yola çıktı. Daha sonraki bir yıl bir ay boyunca birbirlerini mektuplarla tanıdılar. Her mektup kalplerine düşen bir sevgi tohumuydu sanki. Bir romantizm başlıyordu. Blanchard kızdan bir resmini istemişti, ama kız reddetti. Kendisini gerçekten önemsiyorsa nasıl göründüğünün ne önemi vardı. Sonunda Blanchardın Avrupadan dönüş günü geldi çattı. İlk buluşmalarını ayarladılar... New York Tren İstasyonu da akşam saat tam 7de. ` Beni tanıman için` diye yazmıştı kız mektubunda, ` ceketimin yakasında kırmızı bir gül takılı . olacak.` İşte saat tam 7ydi ve Blanchard yüzünü daha önce hiç görmediği, ama kalbini sevdiği o kırmızı güllü kızı arıyordu. Hikâyenin gerisini Bay Blancharddan dinleyelim: ` Birden genç bir kızın bana doğru yürüdüğünü farkettim. İnce ve uzun boylu, dalgalı sarı saçları o güzel kulaklarının önünden omuzlarına düşmüş... Çiçek rengi mavi . gözlü. Dudaklarının ve çenesinin muntazam kıvrımları ve açık yeşil giysisiyle insana sanki baharın geldiğini müjdeleyen bir kızdı. Ben de ona doğru yürümeye başladım. O kadar etkilenmiştim ki yakasında gül olup olmadığına bakmak aklıma bile gelmedi. Ona yaklaşınca, dudaklarında hafif ve tahrik edici bir gülümsemeyle bana Benimle ayni yöne mi gidiyorsun, denizci? diye fısıldadı. Neredeyse kontrolsüz bir şekilde ona doğru bir adım daha attım ve o anda Hollis Maynelli gördüm. Kızın tam arkasında duruyordu. 40ını çoktan geçmiş, grileşmeye başlamış saçlarını şapkasının altında toplamış... Şişmana yakın, kısa boylu, kalın bilekli ayakları topuksuz ayakkabılara gömülmüş. Kafamı çevirdim, yeşil giysili kız hızla uzaklaşıyordu. Kendimi ikiye bölünmüş hissettim; arzularım kızı takip etmemi, ta içimden gelen bir istek ise ruhu bir yıldır bana eşlik eden kadınla kalmamı söylüyordu. İşte orada öylece duruyordu. Solgun, kırışık suratı kibar ve duygulu, gri gözleri sıcaktı. Çekinmedim. Beni tanımasını sağlayacak mavi deri ciltli kitabı ona doğru tuttum. Bu . aşk olamazdı, ama, mutlaka değerli, belki aşktan da güzel, çoktan beri minnettar olduğum ve olacağım bir arkadaşlık gibi bir şey olabilirdi. Kadını selâmladım, her ne kadar gizlemeye çalıştıysam da pek başaramadığım hayal kırıklığımı belli eden sesimle Ben Teğmen John Blanchard, siz de Bayan Maynell olmalısınız. Sizinle buluşabildiğim için çok mutluyum. Sizi . yemeğe götürebilir miyim? diye sordum. Kadının yüzüne bir gülümseme yayıldı: Neden bahsettiğini bilmiyorum delikanlı dedi, ama şu az önce buradan geçen yeşil elbiseli kız bu gülü yakama takmamı rica etti benden ve eğer siz beni yemeğe davet edecek olursanız kendisinin sizi caddenin karşısındaki büyük restoranda beklediğini söylememi istedi. . Dediğine göre bu bir çeşit sınavmış.`

SEVGİ , ZENGİNLİK , BAŞARI Alışverişe gitmek üzere evden çıkan bir kadın, kapısının karşısındaki kaldırımda oturan bembeyaz sakallı üç yaşlıyı görünce önce duraksadı, sonra onları, tüm içtenliğiyle evine davet etti:
`Burada böyle oturduğunuza göre, üçünüz de kesinlikle acıkmış olmalısınız` dedi. `Lütfen içeri gelin, size yiyecek bir şeyler hazırlayayım.`
Üç yaşlıdan biri, kadına, eşinin evde olup olmadığını sordu.
Kadın, eşinin biraz önce çıktığını, şu anda evde olmadığını söyledi. Yaşlı adam, başını iki yana salladı: `Eşiniz evde değilse, biz de davetinizi kabul edemeyiz` dedi.
Aksam eşi geldiğinde kadın, karşı kaldırımdaki yaşlı adamlarla arasında geçen konuşmayı anlattı. `Senin evde olmadığını öğrenince, içeri girmek istemediler` dedi. Yaşlı adamların bu davranışlarını öğrenince, kadının eşi üzüldü. `Bir bakıversene dışarı` dedi. `Hâlâ oradalarsa, şimdi davet edebilirsin eve.` Kadın kapıyı açar açmaz, karşı kaldırımdaki bembeyaz sakallı üç yaşlıyla yeniden karşılaştı.
`Eşim geldi, şimdi evde` dedi ve onlara davetini yineledi:
`Yemeğimizi birlikte yemek için sizi şimdi davet edebilir miyim evimize?` Kadının davetine, yaşlılardan biri . yanıt verdi: `Biz hiçbir eve üçümüz birlikte gitmeyiz` dedi. Ve kısa bir duraksamadan sonra, bir açıklama yaptı:
`Sağ yanımdaki bu arkadaşımın adı, Zenginliktir` dedi. `Bu yanımda oturan arkadaşımın adı Başarı, benim adım ise Sevgidir.
Kendini ve arkadaşlarını tanıttıktan sonra Sevgi, kadına ilginç bir öneride bulundu: `Şimdi evinize gidin ve eşinizle baş başa verip, bir karara varın dedi. `İçimizden yalnızca birimizi davet edebilirsiniz evinize. Hangimizi davet etmek istediğinize karar verin, sonra gelin, kararınızı bize bildirin.`
Kadın, Sevgi'nin önerisini eşine anlattığında adam, sevinçten göklere fırladı.
`Aman ne güzel, ne güzel` dedi.
`Hangisini davet edeceğimizi bize bıraktıklarına göre, biz de içlerinden Zenginlik`i davet ederiz ve evimiz de bir anda Zenginlik`e kavuşmuş olur. Eşinin kararı, kadının hiç de hoşuna gitmedi. `Başarıyı davet etsek, daha mantıklı bir karar vermiş olmaz mıyız, kocacığım?` dedi.
Kayınvalidesiyle, kayınpederinin bu konuşmasına, içerideki odada bulunan gelinleri de kulak misafiri olmuştu. Koşarak içeri girdi ve o da kendi önerisini söyledi: `En . doğru karar, Sevgi`yi davet etmek değil midir?` dedi. `Düşünsenize, evimiz bir anda Sevgi`ye kavuşacak.` Gelinin bu önerisi, kayınpederinin de, kayınvalidesinin de çok hoşlarına gitti.
`Tamam, en doğru karar bu olacak dediler. `Sevgi`yi davet edelim...`
Kadın kapıyı açtı ve üç yaşlıya birden sordu: `İçinizde hanginiz Sevgi`ydi?` dedi. `Onu davet etmeye karar verdik. Lütfen buyursun...` Sevgi ayağa kalktı, eve doğru yürümeye başladı.
Arkadaşları da ayağa kalktılar ve Sevgi'nin arkasından, onlar da eve doğru yürümeye başladılar. Kadın, büyük bir şaşkınlık ve heyecan içinde, Zenginlik`le Başarı`ya sordu: `Siz niçin geliyorsunuz?` dedi.
`Ben yalnızca Sevgi`yi davet etmiştim. Kadının bu sorusuna, üç yaşlı birlikte yanıt verdiler: `Eğer içimizden yalnızca Zenginlik`i ya da Başarı`yı davet etmiş olsaydınız, davet edilmeyen ikimiz dışarıda bekleyecektik` dediler. `Fakat siz Sevgi`yi davet ettiniz. Bu durumda üçümüz birden gelmek zorundayız evinize.` Ve kadının `Niçin?` diye sormasını beklemeden, Zenginlik ve Başarı sözlerini şöyle sürdürdüler:
`Çünkü Sevgi`nin olduğu her yerde, biz Zenginlik ve Başarı da her zaman, onun yanında oluruz.`

Gelincik (ÖNYARGI)

Uzaklarda Bir Köy...

Kocası, çocuğu doğmadan önce ölmüş, tek başına yaşayan hamile bir kadın.. Kendisine arkadaş olması açısından, dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başlar. Gelincik, kadının yanından bir an bile ayrılmaz olur. Her ne kadar evcil bir hayvan olmasa da, oldukça uysallaşmıştır.
Birkaç . ay sonra kadının çocuğu doğar. Tek başına bütün zorluklara göğüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadır.
Günler geçer ve kadın bir gün birkaç dakikalığına da olsa evden ayrılmak zorunda kalır. Gelincikle bebek evde yalnız kalmışlardır.
Aradan biraz zaman geçer ve anne eve döner. Kapıda gelinciğin kanlı ağzını görünce; `Korktuğum başıma geldi.` diye düşünür. Çıldırmışcasına gelinciğe saldırır ve oracıkta öldürür hayvancağızı. Tam o sırada içerdeki odadan bebek sesi duyulur. Anne odaya yönelir. Ve odada beşiği, beşiğin içindeki bebeği ve bebeğin yanında duran parçalanmış yılanı görür... (Gelincik yılanı parçalamış ve bebeği yılanın tehlikesinden korumuştur.)

Einstein`in söylediği rivayet edilen bir söz vardır:

`İnsanlardaki önyargıyı parçalamak, benim atomu parçalamamdan çok daha zor.`

New York a bir bankanin onunde duran son model Rolls Royce otomobilden inen adam, hizli adimlarla bankaya girdi ve onune cikan ilk gorevliye, bireysel kredi icin basvuruda bulunmak istedigini soyledi. Gorevli onu, musteri temsilcisine goturdu. Adam, cok acele bir is icin Avrupaya gitmek zorunda oldugunu ve bu nedenle bir hafta vadeli bes bin dolar krediye ereksinim duydugunu soyledi. Musteri temsilcisi kisa bir arastirma yaptiktan sonra dondu.

"Ticari ve mali sicilinizi inceledik. Bu krediyi almaniz icin bir engeliniz yok" dedi ve ekledi:

- Fakat bir konuyu belirtmeliyiz. Bizim bankamizla daha once hic calismamissiniz. Banka olarak sizi resmen tanimiyoruz. Bu nedenle, soz konusu krediyi verebilmemiz icin karsiliginda sizden bir teminat almak zorundayiz.

Adam cebinden Rolls Royceun anahtarini cikardi, bankanin musteri temsilcisine uzatti:

"Cok acelem var, ucaga yetisecegim, kapidaki Rolls Royceumu teminat olarak alabilirsiniz" dedi.

Kredi islemleri cok hizli bir bicimde tamamlandi. Rolls Royce otomobili bankanin garajina cektiler, adama da bes bin dolar krediyi verdiler. Musteri temsilcisi, kisisel merakini gidermek icin bir hafta boyunca ozel bir arastirma yapti ve bankalarinin bu yeni musterisinin cok buyuk bir . is adami ve cok buyuk bir servet sahibi oldugunu ogrendi. Bir hafta sonra adam yeniden gelip, borcunun anaparasi bes bin dolarla, bir haftalik faizi dokuz bucuk dolari odedikten sonra, musteri temsilcisi bir turlu yenemedigi merakinin durtusuyle sordu:

"Sizin, cok buyuk bir is adami ve cok buyuk bir servetin sahibi oldugunuzu ogrendim" dedi. "Yalnizca kisisel merakimdan soruyorum. Lutfen soyler misiniz, sizin icin cok kucuk bir miktar olan bes bin dolarlik krediye neden gereksinim duydunuz?"

Adam hafifce gulumsedi: "Siz de bana lutfen soyler misiniz?" dedi. "Boyle luks bir otomobili, New York a hangi kapali garaja, bir hafta boyunca dokuz bucuk dolara birakabilirsiniz?"

GÖZLERİME İYİ BAK gözleri görmeyen bir genc kız ve erkek birbirlerine aşıklarmış erkek sormuş; `gözlerin görse benimle evlenirmiydin?` diye Kizda; `tabi senden başka kimim var benim.` demiş neyse aradan aylar geçmiş ve bir hayırsever gözlerini kıza bağışlamış ve kız o zorlu ameliyatı geçirmiş.Kız ilk defa sevdiği kişiyi göreceği için çok heycanlıydı bidene görsün ki sevgilisinin gözleri yok erkek yine sormuş;` sevgilim ne zaman evleneceğiz?` demiş Kızda;`senin gözlerin yok` deyip çekip gitmiş ve çoçuk arkasından bağırarak şu cümleyi söyler.
` GÖZLERİME İYİ BAK OLUR MU? `

Imkansız Aşk herşeyiyle imkansız olduğunu bildiğimiz bi aşk vardı ımkansız olmasına rağmen mükemmeldi birbirimizden asla vazgecemiyorduk...herşeye rağmen herkese rağmen emek vardı saygı vardı ve tabıkı çok güçlü bi sevgi vardı ta ki o pes edinceye kadar o kadar yaşanmışlığın ardınan söylene en son şey:ateş bir gün suyu görmüş,yüce dağların ardında sevdalanmış onun deli dalgalarına,hırçın kayalara vuruşuna,yüreğindeki duruluğa..demişki suya gel sevdalım ol hayatıma anlam veren mucizem ol..su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa`al`demiş yüreğim sana armağan sarılmış ateşle su birbirine sıkıca kopmazcasına ...zamanla su buhar olmaya ateş kül olmaya başlamış..ya kendısi yok olacakmış ya aşkı...baştan alınlara yazılmış olan kaderi yüregindeki kederide alıp gitmiş uzak diyarlara su....ateş kızmış yakmış ormanları aramış suyu diyarlar boyu günler geceler boyu ..birgün suya varmış yolu,bakmış o duru gözlerine suyun,biraz kırgın biraz hırçın ve o an anlamış ;AŞKIN BAZEN GİTMEK OLDUĞUNU AMA GİTMENİN YİTİRMEK OLMADIĞINI ...ateş durmuş susmuş sönmüş aşkıyla işte o zamandan beridir ki ateş sudan su ateşten kaçar olmuş..ateşin . yüreğini sadece su,,suyun yüreğinide ateş alır olmuşş.....oldu ve bu mesajla herşey bitti benim ona dair ınancım vardı zannedıyordum kı bız herşeyı aşarız ama olmadı herşeye rağmen hala "kalbimdeki en özel ınsan" kavuşamamış olsakda..!

Gizli Aşk Gizemli Aşk
Bir gün arkadaşlarla okulda otururken yanımızdan geçti. Daha ismini bile bilmiyordum. arkadaşım bana ‘'sen onu gerçekten seviyor musun ?'' diye sordu. Zaten ne olduysa o andan itibaren oldu. Niye böyle bir şey söylediğini sordum.bana ‘' hiiiç'' dedi. adeta rüzgar gibiydi.ona bakarken dalıp gidiyordum, sırada ondan gözümü . alamıyordum.Neyse günler geçti.sonra başkası da duymuş.ismi lazım değil bana ‘'onun çıktığı var…'' dedi. Bütün hayatım bitmişti …
sonra haftalar geçti. Bana çıkma teklifi etti. Benimde işim vardı daha tadını bile çıkaramadan ‘'evet'' dedim.onunla çıkıyordum.buna ama inanamıyordum. Neyse biz buluşmaya parka gittik.birlikte oturduk.
Çok heycanlanmıştım .bakışları yüreğimi . ısıtıyordu…bana ‘'seni seviyorum'' dedi. Ben utançtan bayılacaktım.neyse bu böyle sürdü…
Okul çıkışları beni evime kadar takip ediyordu.uzaktan uzaktan bakışıyorduk. Ben eve geldiğimde hep arıyordum.onsuz bir dakika bile bana bir ömür gibi geliyordu… Fakat sonra ayrıldık.niye mi ? çünkü beni severek çıkmamıştı. Başkaları aracılığıyla çıkmıştı. Ben de bunu biliyordum zaten. Onu gördüğümde içim yanıyordu.ama sonra alıştım.her şey bitmişti bunu nihayet kabullene bilmiştim.
Tam unutmuştum ki…
Bugün(15.03.2008) yine onu gördüm hem de bir başkasıyla…
Dünya başıma yıkıldı.sarmaş dolaştı.yanımda arkadaşlar vardı.çok kötü oldum.ama bozuntuya vermedim.ama içim yanıyordu…
Anlamıştım ki onu hala seviyorum…Lanet olsun ki SEVİYORUM..!