Polish Recordings

pozbawiać życia
cztery do potęgi trzeciej
okoliczności śmierci
poświęcenie życia
gnić w więzieniu
podatek od majątku
na cały głos
między nami mówiąc
pozostawać komuś wiernym
wbrew zasadom
na terenie całego kraju
prawdę powiedziawszy
od zarania dziejów
liczyć się z czasem
powracać do przytomności
być w niewoli
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Nie musisz go tyle przekonywać, na pewno przyjdzie.
W punkcie kulminacyjnym sztuki pada strzał z rewolweru.
Jeśli sadzonki przetrwają zimę, na wiosnę zakwitną.

Babcia nigdy nie spojrzała na mojego tatę łaskawym okiem.
Rodzicielstwo wymaga poświęcenia.
Przepraszam, czy gdzieś tutaj znajdę toaletę publiczną?

Musisz urządzać takie awantury przy ludziach?
Wiedza to potęga.
W „Alei Zasłużonych”, na warszawskim cmentarzu Powązki, pochowani są przede wszystkim artyści.

Seneka powiedział, że całe życie jest niewolą.
Ciekawe, czy jutro będzie ładna pogoda.
Przepraszam, czy gdzieś w pobliżu jest toaleta publiczna?

pies - bies
piły - miły
miał - wiał
wał - wył
morda - merda
bita - bata
stół - stał
koś - kosz
paś - pasz

ściera - szczera
ścieka - szczeka

bić - bicz
kić - kicz

pyk - pik
myl - mil

wał - wył
morda - merda
bita - bata
stół - stał
koś - kosz
paś - pasz
ściera - szczera
bić - bicz
pyk - pik
myl - mil
czysta - trzysta
dżem - drzem
car - czar
swój - zwój
Sofia - Zofia
kasza - Kasia
Staszek - Stasiek
prosię - proszę
cieszę się - czeszę się
Ziuta - żuta
droździe - drożdże
życzę - życię
wiesz - wieś
żarno - ziarno
śnić - śnieć
chcę - chce
maź - mąż
krowa - krową
piać - piąć
były - byli
kasa - kasza - kaca

Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego

W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie
I Szczebrzeszyn z tego słynie

— Dzień dobry, Tadku! Przyszłyśmy się dowiedzieć, jak zdrowie Włodka. Czy już mu lepiej?
— Jest z nim raczej źle, gorzej niż wczoraj. W nocy miał wysoką temperaturę: 39,8. Był prawie nieprzytomny. Chciałem nawet wezwać pogotowie.
— Włodek nie był wczoraj u lekarza?
— Nie, nie mogłem go namówić. Twierdżił, że to lekkie za­
ziębienie i zażył aspirynę. Nic mu to nie pomogło.
— Włodek nie lubi się leczyć. Gdy chorował, nigdy nie brał zwolnienia lekarskiego, chodził na wykłady kaszląc, go­ rączkując, z bólem głowy.
— Czy on jeszcze śpi?
— Nie, ale oczywiście nie pozwoliłem mu wstawać. Miał dziś o ósmej 38,4. Zaraz przyjdzie lekarz.
— Ciekawe, co mu jest? Chyba grypa... A może zapalenie płuc? Już w drodze powrotnej zauważyłyśmy, że się źle czuje. Nie miał chęci z nikim rozmawiać, do nikogo się nie odzywał.
— Tak, widać było, że coś mu dolega i nawet o niczym nie wspomniał.
— Co będzie z naszym powrotem do Moskwy? Przecież za kilka dni mamy wyjechać.
(Dzwoni lekarz)
— Czy tu jest chory?
— Tak, proszę do tego pokoju.
— Dzień dobry panu! Co się stało? Co panu dolega?
— Może ja będę mówił za kolegę. On zawsze uważa się za zdrowego. Nawet wówczas, gdy ma temperaturę ponad 39 stopni.

— Czy pan mierzył temperaturę? Jaka temperatura była dziś rano?
— 38,4 stopni.
— Proszę zdjąć piżamę, muszę pana zbadać.
(Lekarz wyjmuje słuchawkę)
— Proszę położyć się na wznak... Serce ma pan zdrowe. Puls przyśpieszony wskutek gorączki. Czy ma pan bóle brzu­cha?
— Nie.
— Żołądek w porządku?
— Tak.
— Proszę usiąść! Czy bolą pana plecy?
— Tak, czuję łamanie w kościach, mam dreszcze i boli mnie
głowa.
— Płuca są zdrowe. Proszę pokazać gardło! Niech pan szerzej otworzy usta!
Tak, jest pan chory na anginę.
— Ale ja muszę wstać!
— Nie ma mowy! Powinien pan leżeć,
— To bardzo przykre.
— Trudno, trzeba się zmusić. Poleży pan ze trzy dni i wszyst­ko przejdzie. Przepiszę panu trzy zastrzyki penicyliny. Proszę recepty. Witaminy będzie pan zażywał trzy razy dziennie po dwie tabletki. Te proszki proszę brać co trzy
godziny. Przepiszę jeszcze krople do płukania gardła. Gardło należy płukać co dwie godziny. Na pół szklanki wody dziesięć kropli lekarstwa. Zastrzyk zrobi panu sio­stra jeszcze dziś.
— Czy po zastrzyku poczuję się lepiej?
— Po zastrzyku powinna spaść temperatura, ustaną bóle głowy i dreszcze. Czy dać panu zwolnienie?
— Nie, dziękuję! Mam teraz wakacje.
— Proszę więc stosować się do wszystkich moich wskazó­wek, a szybko to panu przejdzie. Ma pan silny, młody organizm.
— Kiedy będę mógł wstać?
— Nie wcześniej niż za trzy, cztery dni. Jeżeli nie będzie żadnej poprawy, proszę mnie wezwać ponownie. Do wi­dzenia panom!
— Do widzenia panu, panie doktorze! Bardzo dziękuję.
— Włodku, pójdę teraz do apteki zamówić lekarstwa.

Olek, jego koleżanki i koledzy poszli w niedzielę rano do parku.
Było to w połowie kwietnia.
Spacerowali po alejach. Oglądali świeże liście na drzewach i młodą trawkę. Gdy byli już zmęczeni, usiedli na ławce i zobaczyli, że tam leży torba z jakimiś rzeczami. Ponieważ nie wiedzieli, czyje to są rzeczy, postanowili oddać cudzą torbę przy wyjściu z parku.
Jerzy, jeden z kolegów, powiedział:
— Czas wracać, jestem już głodny i wy też pewnie jesteście głodni. — Miał rację. Anna i Helena były głodne. Hela dziś nic prawie nie jadła, tylko wypiła szklankę gorzkiej kawy, to znaczy bez cukru. Ona zawsze mało je, dba o linię. A teraz na powietrzu czuje, że jest bardzo głodna. Ale nikomu się nie chciało wracać do domu.
— Koledzy — zawołał Olek - mam doskonały pomysł: idziemy wszyscy do nas. Matka będzie bardzo zadowolona. Wiem, że na obiad jest pieczeń wołowa. Bez zupy możemy się obejść. Pieczywo można kupić koło domu. Tam zawsze są świeże i smaczne bułki. Wszyscy chętnie się zgodzili. Wyszli z parku o trzeciej, po drodze
kupili kilka bułek, trzydzieści deka kiełbasy, czterdzieści deka szynki i puszkę konserw. Potem wstąpili po słodycze.
Siedli do autobusu i pojechali do Olka. Gdy weszli do mieszkania, Olek zwrócił się do matki: - Mamo, to są moje koleżanki i moi koledzy. Jego matka, pani Zofia, jest gościnna. Przyjęła ich bardzo serdecznie. Ona lubi, gdy młodzi do nich przychodzą, gdy są weseli i zadowoleni. Mówi często: «W naszym domu kolega syna nie jest
obcym człowiekiem».
Anka i Hela pomagały pani Zofii nakrywać do stołu i o wpół do piątej wszystko było gotowe. Anka położyła koło każdego talerza nóż, widelec i łyżkę, przyniosła przekąski.
— Po co kładziesz łyżki, przecież zupy nie ma - powiedziała Hela.
— Zapomniałam o tym. A ty zapomniałaś podać na stół musztardę i sól.
— Zaraz, zaraz, już niosę.
Rozlega się dzwonek. W:hodzi jeszcze jeden kolega Olka.
— Proszę do stołu - mówi gospodyni.
— Dziękuję, jestem już po obiedzie — odpowiada chłopiec.Obiad jest bardzo smaczny.
Po obiedzie młodzież chce tańczyć. Pani Zofia siada do pianina. Anka i Hela proszą o walca.
— Przyjemnieśmy spędzili niedzielę, czas upłynął nam bardzo wesoło — opowiadały nazajutrz koleżankom Anka i Hela. — Byliśmy w parku, potem poszliśmy do Olka na obiad. Po obiedzie tańczyliśmy. Kolacji już nie jedliśmy, tylkośmy się napili herbaty z ciastkami. Potem podziękowaliśmy pani Zofii, pożegnali się z nią i poszli do domu.

— Gdzie usiądziemy? Między drzewami, na trawie czy może lepiej na piasku, bliżej rzeki?
— Chodźmy na piasek! Weź leżaki dla dziewcząt, a my położymy się na kocu. Gdzie jest Maryjka i Oia?
— Pewnie jeszcze w szatni. Ubieranie się, rozbieranie i czesanie zawsze zajmuje dziewczętom dużo czasu.
— Już idą!
— Nie widzę ich.
— Są tam za krzewami. Teraz poszły w stronę bufetu. Chodźmy do nich,mogą nas nie znaleźć!
— Znajdą nas na pewno! Przecież na plaży prawie nikogo nie ma.
— Czy o każdej porze dnia jest tu tak pusto?
— Nie, tylko z rana i przed południem.
— I to jedynie w dni powszednie. W niedzielę jest tu tak dużo ludzi, że po prostu nie ma czym oddychać, brak powietrza.
— Ja chodzę nad Wisłę lub na pływalnię zwykle z samego rana albo o zachodzie słońca. Po to jedynie, żeby popły­wać.
— Dlatego też wcale nie jesteś opalony.
— Nie lubię bezczynnie leżeć na piasku i opalać się.
— Czy tu można wypożyczyć jakieś łódki, kajaki?
— Owszem, ale trzeba mieć kartę pływacką.
— O, już idą dziewczęta! Maryjka ma bardzo ładny kostium kąpielowy.
— Przyniosłyśmy z bufetu coś do jedzenia.
— Dajcie mi ze dwie kanapki. Jestem okropnie głodny.
— Świetne miejsce wybraliście! Oczywiście leżaki są dla nas, a dla was koce, nieprawdaż?
* * *
— Maryjko, jeśli chcesz, mogę ci pożyczyć swoje okulary słoneczne.
— A tobie nie są potrzebne?
— Nie, idę się kąpać. Kto ze mną? Ty, Tadek?
— Oczywiście.
— Marek, ty zostajesz? I ty, Maryjko, też?
— Mnie tu będzie lepiej. Wolę się opalać niż kąpać. Zresztą nie umiem pływać.
— Nie szkodzi. Nie masz się czego bać, nie utoniesz! Przy brzegu jest płytko.
— Chodź! Tu nie będziesz miała nawet z kim porozmawiać. Marek zawsze śpi, gdy się opala.
— Tylko nie kpijcie sobie ze mnie! Idźcie już!

— Jak tu płytko! Odeszliśmy tak daleko od brzegu, a woda wciąż tylko do pasa.
— Chodźmy jeszcze dalej! Tu już głębiej i jaki silny prąd!
— Nie wypływaj za boje, nie wolno! Zapłacisz karę.
— Spójrz, jak Włodek świetnie pływa: crawlem i na plecach. Teraz dał nurka. Widzisz, jak daleko odpłynął od tego
miejsca? Dobrze nurkuje i długo płynie pod wodą.
Olu, wychodzisz już z wody?
— Tak. Nie chcę zamoczyć włosów. Nie wzięłam czepka.
— Pożycz od Marka, on ma. Tadek, chodź z nami!
— Już idę! Olu, przyglądałem się, jak pływasz. Masz trochę nierówny oddech i dlatego nie możesz długo płynąć.
— Muszę więcej trenować.
— Tak, powinnaś.

— Możesz sobie wyobrazić, Danusiu*, że wczoraj spotkałem Jacka Nowickiego. Chyba znasz go dobrze?
— Którego Nowickiego? Tego, co studiował razem z moim bratem na Uniwersytecie Warszawskim?
— Właśnie.
— Oczywiście, że znam go bardzo dobrze. Gdzieżeś go spotkał?
— Zaraz ci opowiem. W:zoraj po kinie poszliśmy się przejść z chłopcami i na rogu Alei Jerozolimskich i Marszałkowskiej, koło przystanku tramwajowego, gdzie się zatrzymuje piętnastka, podchodzi do mnie jakiś mężczyzna i mówi: «Cześć, Zbyszku. Poznajesz mnie?» Przyglądam się ze zdziwieniem i nagle poznaję, że to Jacek.
— Ale dlaczego nie poznałeś Jacka? Czyżby się tak zestarzał? Nie rozumiem, co mogło tak zmienić Jacka, żeby aż nie można było poznać człowieka.
— Nie wiem, czy pamiętasz, że Jacek jako student nosił brodę. Otóż teraz zgolił brodę i przez to zmienił się nie do poznania.
— Teraz rozumiem. Ciekawa jestem, czy się ożenił.
— W zeszłym roku.
— Więc trzeba było zaprosić Nowickich na niedzielę.
— Proponowałem, ale on twierdzi, że lepiej będzie zamówić na Sylwestra stolik w restauracji i razem spędzić noc Sylwestrową. Zapisał nasz telefon i obiecał wszystko sam załatwić.
— To doskonały pomysł. Chcę tylko, żeby stolik nie stał w kącie.
Nie lubię siedzieć w kącie. Poza tym muszę się zająć swoją fryzurą i doprowadzić do porządku suknię. Już idę do telefonu, żeby się zapisać do fryzjera. Halo, czy mogę się zapisać na pojutrze do pani Zosi? Taka duża kolejka? To może na czwartek? Na którą? Nie słyszę, proszę powtórzyć. Dobrze, zapisuję: na wpół do trzeciej. Będę punktualnie. Nigdy się nie spóźniam. Do widzenia.
— Zapisałaś się, Danusiu? Ja też muszę się ostrzyc. Pójdę chyba jutro.
— Tylko nie bardzo krótko. Nie lubię krótkich włosów.
— Zgoda. Ale jak tam z moim granatowym garniturem?
— Omal nie zapomniałam, że jest w pralni chemicznej.
— Dziś pralnia nieczynna.
— Nie szkodzi. Zdążymy jutro odebrać.
— Już dochodzi ósma. Czas do biura. Lecę.