"Yanlış numara", Sine Ergün
Bütün gün çalıştım. Yorgunum. Uyku biramı içiyorum. Kanalları karıştırıyorum. Kedim yanımda yalanıyor. Sert bir tekme adamın kafasında patlıyor, adam kanlar içinde yere yığılıyor, üç ölü iki yaralı, kadın adamı tutkuyla öpüyor, çocuk babasından azar işitiyor, iri gözlerini kocaman açmış.
Telefon çalıyor. Buna hazırlıklı değilim. Kedim kulaklarını dikiyor, etrafa bakıyor, kasları gergin, bakışları telefona kilitleniyor. Yanıt verip vermemekte tereddüt ediyorum. Vermemeye karar veriyorum. Çalıyor, susuyor, tekrar çalıyor, her defasında daha inatçı. Hareketsizim, çaldıkça ne biraya uzanabiliyorum ne yeni bir sigara yakabiliyorum. Ses bana hükmediyor.
Çalıyor, susuyor, tekrar çalıyor. Nefes almakta güçlük çekiyorum. Evde olduğumdan emin biri olmalı, diyorum kendi kendime. Kim? Yanıt veremiyorum. Belki, diyorum, eskilerden biri. Bütün olasılıklar korkutucu. Kedim telefonun başında, etrafında dönüyor, kokluyor, bana bakıyor, tekrar etrafında dönüyor.
Sustu, sessizlik, bir tek televizyondan gelen anlaşılmaz sesler, sigaraya davranıyorum, elim havada yapış yapış bir boşluğu güçlükle deliyor. Bu kadarı fazla, diyorum. Arayanın kim olduğunu merak ediyorum. Yanıt vermediğim için pişmanım şimdi. Kedimde de bende de huzur kalmadı.
İlk çalışında ayağa fırlıyorum, Ne olacaksa olsun, diyorum.
Ayla? diyor telefonun ucundaki, yumuşak, tok ses. Duraksıyorum. Yanlış numara, sesim bana yabancı. Öyle mi, diyor güzel ses, özür dilerim. Durun, demek istiyorum, telefon kapanıyor.
Ayla olmak istiyorum.
