Dutch Recordings

thank you

Hello

We willen het niet echt weten, maar er wel aan verdienen. Amsterdam krijgt elk jaar 6 tot 7 miljoen toeristen. Een op de drie gaat rechtstreeks naar een coffeeshop en dat moet vooral zo blijven, vindt de gemeente. Elke klant mag niet meer dan vijf gram kopen. De coffeeshop zelf heeft hooguit 500 gram op de plank liggen. Komt er een nieuwe lading toeristen, dan crost er iemand op brommer of bakfiets langs de achterdeur om de voorraad aan te vullen.

Waar de basisvoorraad ligt? Geen idee, de teelt is verboden dus illegaal. De politie heeft er de handen vol aan, want de hennepplantages duiken overal op. In een hotel in Valkenburg, op de zolder van een politieagent of in het al maanden afgeplakte pand om de hoek waar volgens de affiches binnenkort een nieuwe winkel komt. De onderwereld rukt op, klagen politici bij tijd en wijle. Maar hoe verbaasd kun je zijn? Misschien wordt het eindelijk tijd de onderwereld naar de bovenwereld te halen en de teelt te legaliseren. De Porschelampen gewoon via de voordeur, voor auto én wietteelt.

Lidy Nicolasen: 'We willen het niet echt weten, maar er wel aan verdienen'
OPINIE - Lidy Nicolasen − 22/12/12, 07:00

© ANP. Zakjes wiet.
COLUMN De onderwereld rukt op, klagen politici bij tijd en wijle. Maar hoe verbaasd kun je zijn? Misschien wordt het eindelijk tijd de onderwereld naar de bovenwereld te halen en de wietteelt te legaliseren, schrijft columnist Lidy Nicolasen.

Weleens een Porsche zonder koplampen langs de kant van de weg zien staan? Een 997, een Panamera of een Cayenne? Zo'n auto die in stilstand al staat te trillen van drift, die vier straten en vijf bochten verder is nog voordat je bent ingestapt? Testosteron in blik dat zijn macho-uitstraling dankt aan de snel gestileerde koplampen.

Niet dat ik ooit in zo'n wagen heb gereden. Mijn meest bijzondere auto was een oldtimer, waarin je hoort te chaufferen als een oude heer met een kegel aan zijn sigaar. Geen vergelijk met een 997, een Panamera of een Cayenne. Tenminste, als die hun koplampen nog hebben. Zonder zijn het plotseling hologige nono's met betreurenswaardige en zelfs menselijke trekjes, die je een schouderklopje zou willen geven en in het lege oog willen fluisteren dat het goed komt.

Er zijn er steeds meer. Want na radio, airbag, velgen, navigator en katalysator is de koplamp het doelwit van de autokraker. Althans, de koplampen van genoemde sportwagens. Een bevriend handelaar in onderdelen vertelde me dat hij de laatste maanden vaker dan ooit tevoren nieuwe koplampen verkoopt, opvallend genoeg allemaal vanwege diefstal van de oude. De rage beperkte zich aanvankelijk tot Amsterdam, totdat er ook in Antwerpen Porches zonder koplampen werden gespot.

Een set koplampen kost tussen de 550 en 850 euro. Veel geld, maar het zijn dan ook HID-lampen (High Intensity Discharge). Lampen die veel licht en warmte geven en heel zuinig in energie zijn en daarom, beweren boze tongen, bij uitstek geschikt voor de teelt van hennep. Om wiet te telen heb je veel warmte en licht nodig. Illegale telers willen die stroom nogal eens aftappen. Het hoge stroomverbruik voor licht en warmte leidt de politie vaak rechtstreeks naar de plek van de misdaad. De HID-lamp verijdelt die bewijslast en je mag best spreken van een innovatie van jewelste.

Maar prijzen of schouderklopjes zijn er niet bij. Alles gebeurt in het verborgene. De lamp wordt gejat, via helers verhandeld, de wiet in het geheim geteeld.

Een dag na de prijsuitreiking in Oslo, de hoofdstad van een land waarvan de bevolking tot twee keer toe de toetreding tot de EU heeft afgewezen, las ik dat er in Brussel tot het laatst toe was geruzied en gemarchandeerd over wie er bij de prijsuitreiking mocht spreken en de onderscheiding in ontvangst mocht nemen.

De voorzitter van de Europese Commissie, Barroso, de voorzitter van de Raad, Van Rompuy, en de voorzitter van het Parlement, Schulz, hadden geprobeerd elkaar de tent uit te vechten. Tot er een compromis werd gevonden. Van Rompuy en Barroso namen de oorkonde samen in ontvangst, maar Van Rompuy mocht hem als eerste aanraken. Vermoedelijk mocht hij hem ook mee naar huis nemen, om hem daar te liefkozen en onder zijn kussen te leggen. Martin Schulz mocht alleen zijn nek uitsteken om er een medaille om te laten hangen. Beter dan niets. En aan het eind was er een groepsfoto die eensgezindheid suggereerde - ook weer een parallel met Sovjet-gebruiken.

Als u een verklaring voor deze ijdelheid van de Brusselse alfamannetjes zoekt, raad ik u aan hun websites te bezoeken. Barroso heeft tenminste nog economische en sociale wetenschappen gestudeerd en is docent aan een universiteit geweest. Zijn sociaal-democraten zijn een conservatieve partij, die in het Europees Parlement deel uitmaakt van de Europese Volkspartij. Hij is minister van Buitenlandse Zaken en premier van Portugal geweest voor hij in 2004 voorzitter werd van de Europese Commissie.

Herman van Rompuy, de eerste permanente voorzitter van de Europese Raad, begon zijn politieke carrière als vicevoorzitter van de jeugdorganisatie van de Vlaamse christen-democraten en verwierf vanwege zijn onopvallende optreden de bijnaam 'de sfinx'. Ook toen hij van december 2008 tot november 2009 minister-president van België was, bleef hij voor de meeste Belgen een onbekende. Welke functie hij als permanente voorzitter van de Europese Raad vervult, is raadselachtig. In zijn agenda voor vorige week donderdag staat: 17 uur: Bijeenkomst om van gedachten te wisselen met de voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz. 17.30 uur: Groepsfoto. 17.45 uur: Eerste werksessie. 20 uur: Werkdiner, gevolgd door een persconferentie.

Wat een spannend en rijk bestaan in dienst van de Europese idee!
De voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, is een vrolijke Rijnlander, met wie je elke week carnaval zou willen vieren. In zijn vorige leven was hij burgemeester van de gemeente Würselen bij Aken en in deze hoedanigheid, zo lezen we op Wikipedia, 'met name verantwoordelijk voor de bouw van het zwemparadijs Aquana'. Met het oog op de begroting van de stad wordt deze beslissing inmiddels 'kritisch bekeken'. Dat wil dus zeggen dat het zwemparadijs een financieel blok aan het been voor de gemeente is. Maar daarmee heeft Schulz zich wel voor een belangrijke taak in de EU gekwalificeerd.

In zijn kabinet heeft hij een chef de bureau in dienst, een plaatsvervangend chef de bureau, een aantal assistenten en adviseurs; adviseurs van de assistenten en assistenten van de adviseurs, vier persvoorlichters, een woordvoerder, een toesprakenschrijver, een agendabeheerder, een bode, een kamerdienaar en een chauffeur. Bij elkaar 38 medewerkers, die met hem heen en weer rijden tussen Brussel en Straatsburg. Waarlijk de hofhouding van een eurocraat.

Nu wil het toeval dat ik Martin Schulz onlangs heb geïnterviewd. Hij zei: 'Als de EU een staat zou zijn en zou willen toetreden tot de Europese Unie, zou dat verzoek worden afgewezen bij gebrek aan democratisch gehalte.' Zo heeft het Europees Parlement niet het recht wetsontwerpen in te dienen, maar keurt het alleen de besluiten van de Europese Commissie goed. Een van de afgevaardigden die we tegenkwamen, had het over een 'protocolparlement' en moest denken aan de toestanden in de Volkskammer van de DDR. Een commissaris legde ons uit waarom het niet tegenstrijdig was dat de EU de verbouw van tabak subsidieert en tegelijk campagnes over de gevaren van roken financiert. Dat was immers een win-winsituatie waarvan iedereen profiteerde, zowel de tabaksindustrie als de rokers. Bovendien vielen de tabakssubsidie en de anti-rookcampagnes onder aparte commissarissen.

Ik heb geen illusies meer. De EU lost geen problemen op, maar is zelf een probleem. Sinds het einde van het communisme is de EU de meest vergaande poging om burgers onmondig te maken en de samenleving te ontdemocratiseren. Steeds wordt ons verteld dat er geen alternatief voor de EU is, want het uiteenvallen van de Unie zou niet alleen het einde van de welvaart betekenen, maar ook oude conflicten doen oplaaien.

Dat is een oproep ons blindelings toe te vertrouwen aan degenen die de EU-kar uit de bocht hebben laten vliegen en ons nu verzekeren dat ze hem kunnen repareren. Maar zouden we een dokter die in plaats van onze amandelen onze blindedarm heeft verwijderd een tweede kans geven? Nee, dat zouden we niet doen. Maar als het om Europa gaat, modderen we door, niet omdat we ervan overtuigd zijn dat het goed is, maar omdat we het point of no return voorbij zijn.

Martin Schulz mocht alleen zijn nek uitsteken om er een medaille om te laten hangen

Henryk Broder is columnist van Die Welt. Dit is de bekorte versie van een kersttoespraak.

Broder: We beleven de laatste dagen van Europa
OPINIE - Henryk Broder − 22/12/12, 16:59

© EPA. De uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede op 12 december.
OPINIE De EU is de meest ver-gaande poging om de burger onmondig te maken sinds het communisme, zegt Die Welt-columnist Henryk Broder.

Een oud Russisch spreekwoord zegt: 'Er zijn geen lelijke bruiden, er is alleen maar niet genoeg wodka.' Dat geldt niet voor de economie. Een slechte economie kun je niet oppoetsen door te gaan feesten. Je kunt ook niet gezellige kerstliedjes gaan zingen als je weet dat het huis van de buren in brand staat. Dan kun je op je klompen aanvoelen dat het vuur naar je eigen huis overslaat of dat je de dakloos geworden buren moet opnemen en te eten moet geven. Je weet niet wat erger is.

Wij maken de laatste dagen van Europa mee. Zoals Karl Kraus 'De laatste dagen der mensheid' voorzag in zijn monumentale werk uit 1922, zo liggen 'De laatste dagen van Europa' direct voor ons. Of nee, ze liggen er niet gewoon, ze bespringen ons.

Ik heb vorige week de uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede aan de Europese Unie gezien, live op televisie. Ik neem aan dat ik de enige ben die dat gezien heeft, want de uitzending vond plaats op een tijdstip dat normale mensen werken. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. De EU onderscheiden omdat ze de vrede in Europa heeft bewaard, is net zo raar als het Leger des Heils onderscheiden omdat het niet in alcohol, drugs, hoeren en wapens is gaan handelen. Verder heeft niet het vreedzame Europa, maar een militaire interventie de vrede gewaarborgd. Als die niet had plaatsgevonden, zaten we vandaag niet zo gezellig bij elkaar.

De toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede aan de EU deed me ergens aan denken. Precies zo fêteerde het Centraal Comité van de Communistische Partij in de Sovjet-Unie zichzelf. Men speldde elkaar onderscheidingen op en getuigde om beurten van de extreem belangrijke bijdragen die men aan de vrede en veiligheid in Europa en de wereld had geleverd.

Iemand als ik, die de eerste jaren van zijn leven in Polen heeft doorgebracht, blijft altijd licht allergisch voor het begrip 'vrede'. Niet omdat ik voor oorlog ben, maar omdat 'vrede' het alibi is dat elke vorm van barbarij kan rechtvaardigen. Ook de Berlijnse Muur werd ons gepresenteerd als een vrede bewarende, in elk geval onontkoombare maatregel. Er was geen alternatief, zeg maar.

Stapsvoets door de stad

Op de hoge hoge daken, rijdt een bisschop met zijn knecht…, zoals het liedje luidt. Er bestaan allerlei theorieën over de neiging van de goedheiligman om zich op daken te begeven. Mogelijk doet hij dat naar analogie van de Kerstman, die ook zijn pakjes via de schoorsteen laat zakken. Hoe het ook zij, dat de Sint vanavond zijn laatste ronde doet over de daken, heeft tegenwoordig in ieder geval één goede reden. In de gemiddelde Nederlandse binnenstad zou Sinterklaas al gauw in het verkeer vastlopen. De wegen worden immers steeds voller, en in de stad steeds smaller, omdat parkeerstroken, brommers, fietsers en voetgangers ieder meer ruimte opeisen. Het is een onafgebroken strijd waar de meest onverschrokken Spaanse of Turkse schimmel het onderspit delft.

De Tata Nano is conceptueel een stap achteruit
Het verkeer in de stad is een van die dingen die alleen maar erger kunnen worden, voer voor doemdenkers. Maar is dat wel helemaal juist? De Volkskrant kwam onlangs (24 november) met een interessant artikel waaruit bleek dat jongeren onder de veertig helemaal niet zo op auto’s gericht zijn. In Duitsland hebben al minder jongeren een rijbewijs dan een eerdere generatie. Vooral stedelijke jongeren gaan er minder op uit, maar chatten en skypen met vrienden, al wonen ze om de hoek. Niet het asfalt, maar internet is hun snelweg. Het gedrag van deze jonge huismussen wordt voorlopig gecompenseerd door oudere generaties die langer en vaker autorijden, met name vrouwen boven de zestig. Maar ook onder stedelingen van wie de kinderen uit huis zijn, ontstaat een kentering. Zij schaffen steeds vaker de auto af, of doen aan een vorm van autohuur en autodelen. Het individuele autobezit wordt zo een fase in het bestaan, niet een permanent onderdeel ervan. In bijna alle rijke landen lijkt het autogebruik zich te stabiliseren of zelfs licht te dalen. Hier geldt hetzelfde patroon als bij vlees eten: de hoogste inkomensklassen zijn selectief en kunnen zich matiging permitteren.

Ondanks die trend blijven steden concentratiepunten van verkeer. Het zijn groeimagneten die in toenemende mate zichzelf verstikken, vooral in ontwikkelingslanden. Als je een foto ziet van vastlopend verkeer in een stad, weet je in een oogopslag of je met een ontwikkelingsland of een ontwikkeld land van doen hebt. Los van architectuur en vegetatie kenmerkt de metropool in arme landen zich door de chaos van vervoersmiddelen: aftandse bussen en busjes, overladen taxi’s, personenauto’s, twee-, drie- en vierwielige karren, zwaarbeladen fietsen en brommers die personen en goederen vervoeren. Twee uur reistijd om van een buitenwijk naar het centrum te komen is in Sao Paolo, Delhi of Lagos geen uitzondering.

In 2050 zal naar verwachting driekwart van de wereldbevolking in steden wonen. In China zullen dan 122 steden meer dan 1 miljoen inwoners tellen. Het is ondenkbaar dat die 6,75 miljard stedelingen zich allemaal per eigen auto gaan verplaatsen. In de VS zijn er nu 802 auto’s per 1.000 inwoners, in Nederland ongeveer 450, in India 18 – je houdt je hart vast voor wat economische groei en aspiraties betekenen voor de leefbaarheid van de stad (en voor het aantal verkeersslachtoffers, nu 50 miljoen per jaar). Het is absoluut noodzakelijk dat de middenklassen in toekomstige steden niet het westerse patroon volgen van individueel autobezit, maar zo veel mogelijk direct kunnen groeien naar modern, schoon en veilig collectief vervoer. Dat zal niet makkelijk zijn, want openbaar vervoer wordt in de meeste arme landen geassocieerd met vies en ongemakkelijk. Wie geld gaat verdienen, koopt een eigen auto. De Tata Nano, die kleine auto van maar 1.800 euro, in 2008 gelanceerd, speelt in op de aspiraties van de Indiase middenklasse, maar vormt conceptueel een stap achteruit.

Want verkeerscongestie los je niet op in grote steden door alleen het verkeer aan te pakken, maar door een werkelijk nieuwe benadering van het openbaar en privaat collectief vervoer en vooral door het bevorderen van een minder mobiele levensstijl. Ook in Nederland wordt daar nog nauwelijks aan gedacht. De geijkte oplossingen zoals vrije busbanen, veilige fietspaden, elektrische bromfietstaxi’s, geruisloos nachtelijk goederenvervoer, een snelle lightrail voor de Randstad en een betere aansluiting tussen stad en streekvervoer zijn fraai, maar borduren voort op de huidige situatie en beperken zich tot het verkeer. Er kan zo veel meer, zeker in het licht van de afnemende mobiliteit van jongeren. Telewerken, thuis of in buurtcentra, ligt al binnen handbereik voor de dienstensector. De doorbraak komt echter door een radicale vernieuwing van de stedelijke levensstijl, het hervormen van wijken waar mensen wonen en werken, scholen en ziekenhuizen bezoeken, hun boodschappen doen en recreëren zonder vaak in de rest van de stad te komen, laat staan die dagelijks te moeten doorkruisen.

Helaas richt dit kabinet zich voornamelijk op snelheidsverhoging en meer asfalt. Het zou Nederland sieren als we modellen zouden ontwikkelen voor een nieuwe urbane mobiliteit en levenswijze. Voor mijn part inclusief een gedecentraliseerd bestand aan wijksinterklazen op elektrische huurschimmels

http://www.nrc.nl/fresco/2012/12/05/stapsvoets-door-de-stad/

Onze Vader die in de hemelen zijt,
uw naam worde geheiligd.
Uw Koninkrijk kome,
uw wil geschiede,
gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Geef ons heden ons dagelijks brood.
En vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.
En leid ons niet in verzoeking,
maar verlos ons van de boze.
Want Uwer is het Koninkrijk
en de kracht en de heerlijkheid in de eeuwigheid.
Amen.

What can I do for you?

Toen de dag van het Pinksterfeest was gekomen, waren allen tezamen op een plaats. En plotseling uit de hemel kwam er een geluid als de drukte van een hevige windvlaag, en vulde het gehele huis waar zij zaten. Verdeeld tongen als van vuur, verscheen onder hen, en een tong rustten op elk van hen. Allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen te spreken in vreemde talen, zoals de Geest gaf hun vermogen.