Turkish Audio Request

Böyle bir kargaşa çıkarmaya gücü yetmezmiş gibi görünüyordu ama şu anda pencereden
seyrettiği olaylar için pekala onu suçlayabilirlerdi. Ve bu harika olurdu. Doksan
bir yaşında ve felçliydi ne de olsa. Tekerlekli iskemlesine ve oksijen hortumlarına
bağlı yaşıyordu. Yedi yıl önce geçirdiği ikinci beyin kanaması az kalsın sonunu
getiriyordu, ama Abraham Rosenberg hala hayattaydı ve burnundaki tüplere rağmen
hukuk alanındaki etkisi diğer sekiz meslektaşından daha güçlüydü. Yüksek
Mahkeme’nin yaşayan efsanesiydi o ve hala nefes alıyor olması aşağıdaki
serserilerden çoğunun sinirini bozuyordu.
Yüksek Mahkeme binasının ana giriş katındaki bir odada küçük bir tekerlekli iskemlede
oturuyordu. Sokakta gürültüler arttıkça ayaklarını pencere kenarına değdirerek
olabildiğince ileri uzanıyor, dışarıyı görmeye çalışıyordu. Polislerden nefret ederdi
ama aralıksız ve düzgün sıralar halinde duruşları yine de güven vericiydi. En az elli
bin kişilik serseriler güruhu ’kan isteriz’ diye bağırırken onlar yerlerinden
kıpırdamadan dimdik durmaya devam ediyorlardı.
“Şimdiye kadar toplanan en büyük kalabalık!“ diye pencere kenarından bağırdı Rosenberg.
Kendisi neredeyse tümüyle sağırdı. Başkatibi Jason Kline arkasında duruyordu.
Ekim ayının ilk pazartesi, aynı zamanda yeni adli yılın ilk günüydü. Geleneksel olarak
anayasanın özgürlükler bölümünün kabulünün de parlak biçimde kutlandığı gün. Rosenberg
heyecanlıydı. Ona göre ifade özgürlüğüyle aynı anlama geliyordu.
Yüksek Mahkeme kuşkusuz kolay bir hedefti. Yargıçlara karşı tehditler, hem de ciddi tehditler
1990’dan beri on kat artmıştı. Yüksek Mahkem’de güvenlikten sorumlu polis sayısı üç katına
çıkarılmıştı. Her yargıca en az iki FBI ajanı koruma olarak verilmişti. Elli kadarı da
gelen tehditleri soruşturmakla görevlendirilmişti.