Polish Audio Request

PRZYGODY CZŁOWIEKA MYŚLĄCEGO
Fragment 1
Ludwik przestraszył Ewę zadzwoniwszy późnym październikowym wieczorem w dobry kwadrans po godzinie policyjnej. Ą oprócz tego nie widziała go już od paru lat; wracał jakoby spod Grójca, gdzie mu rajono jakąś inną dzierżawę.
— Jak się nie bałeś lecieć tak późno? Mogli cię jak nic sprzątnąć.
Ewa zagadnęła o to z obawą i niejasną nadzieją usłyszenia jednej z tych wspaniałych bredni, której mogłaby wzgardliwie nie dać wiary.
— Od kolejki szedł jeszcze tramwaj — usłyszała. — Konduktor do mnie: „Masz blisko od przystanku? To wal pan”. I wsiadłem.
Przyjechałem do placu Zbawiciela, a stamtąd kłusem na Polną.
— Kłusem! To był akurat świetny cel dla niemieckiego patrolu.
— Ja tam zawsze jestem dobrej myśli — uśmiechnął się nie bez próżności.
— I zawsze mi się poszczęści. Było pusto. Zresztą mnie... nie wolno się bać. Żebym ja raz dał się przestraszyć, to Kunke w jednej chwili by się na nas rzucił. On się nie śmie nas tknąć tylko
dlatego, że ja się niczego nie boję.
To zabrzmiało sensownie i po męsku. Ewa miała chęć Ludwika za te słowa pochwalić, lecz przypomniała sobie, że w dawniejszym życiu bywał tyleż odważny co paskudnie tchórzliwy, i zamilczała.
Siedział teraz tu ciężko i nawet poczciwie spracowany, pogodzony ze swoim losem chłop o jeszcze, owszem interesującej, ale przedwcześnie postarzałej zbrużdżonej zużyciem czy zmęczeniem twarzy. Gdzie się podziała jego świetna uroda porucznika ułanów?
Gdzie to pyszne wzniesienie głowy, nad którą zawsze zdawał się chwiać pióropusz jakiejś — urojonej co prawda — chwały?
Ludwik przerwał milczenie chrząknąwszy z zakłopotaniem:
— Czy tego... Czy nie masz papierosa, Ewa? W drodze mi wyszły....
— Proszę cię. Za tobą na biurku w czeczotowym pudełku. Znalazłeś?
— Tak, dziękuję. Ale ty jesteś chora. Może dym ci zaszkodzi?
— Nie zaszkodzi. Zapałki leżą przy karbidówce.