Polish Recordings

Przed Filharmonią spacerują Ola, Maryjka i Włodek. Po upływie kilku minut podchodzi do nich Tadek w towarzystwie trzech osób: młodej dziewczyny i dwóch młodych mężczyzn.
— Proszę, niech się państwo poznają — moi koledzy z redakcji: Ewa Barska, Andrzej i Mirek Urbanowicze — nasi goście z Moskwy.
Młodzi ludzie podają sobie ręce, wymieniają nazwiska witają się.
— Bardzo mi przyjemnie poznać państwa — Czarugina.
— Mnie również. Jestem Korolkow.
— Może wejdziemy do Filharmonii? Za kilka minut rozpocznie się koncert.
Tadek (do Oli i Maryjki): — Pozwólcie, że oddam wasze płaszcze do szatni.
— Jesteś bardzo uprzejmy, dziękuję.
— Nie znam dokładnie programu dzisiejszego koncertu.
— Solistą jest dziś pianista X.
— To wiem. Wykona drugi koncert fortepianowy Chopina. Ale co usłyszymy poza tym?
— Symfonią g-moll Mozarta i Symfonią pieśni.
— Czyj to utwór?
— Serockiego.
— Nie znam żadnego utworu tego kompozytora.
— Kupimy program, żeby się czegoś dowiedzieć o wykonywanych utworach i o kompozytorach.
Portier: — Czy państwo życzą sobie program? Proszę uprzejmie. Trzy złote pięćdziesiąt groszy. Tadek płaci i bierze program.
— Dziękuję państwu.
Wszyscy wchodzą na salę. Maryjka, Ola i Włodek mają miejsca bliższe, w szóstym rzędzie, a pozostali — dalsze.
— Szkoda, żeśmy nie dostali miejsc obok siebie.
Czy w Warszawie wszystkie koncerty symfoniczne cieszą się tak wielkim powodzeniem, że trudno na nie dostać bilet?
— Tak, zwłaszcza gdy w programie jest któryś z koncertów fortepianowych Chopina.
— Chyba żaden polski kompozytor nie jest tak ceniony i uwielbiany przez Polaków, jak Chopin.
— Wydaje mi się, że nic piękniejszego, nic wspanialszego nad utwory Chopina nie słyszałam.
— Maryjko, usiądź na moim miejscu. Stąd będziesz dobrze widziała ręce pianisty. Czy wzięłaś program od Tadka?
— Так, ale teraz nie zdążę już go przeczytać.
Na sali gasną światła. Orkiestra pod dyrekcją Stanisława Skrowaczewskiego rozpoczyna koncert Symfonią g-moll Mozarta.

W POSZUKIWANIU „ ZACHĘTY ”
— Przepraszam papią, którym tramwajem można stąd dojechać do Placu Zwycięstwa?
— W tym kierunku idzie kilka tramwajów: piętnastka, piątka, czwórka, osiemnastka, trzydzieści jeden. Wysiądzie pan na czwartym przystanku.
— Dziękuję pani. Maryjko, nie przechodź przez jezdnię prży czerwonym świetle! Zapłacisz karę.

W TRAMWAJU
Konduktor: — Proszę państwa, proszę przechodzić do przodu! Jeszcze bardziej do przodu! Tam jest znacznie luźniej... Kto z państwa nie ma jeszcze biletu?
Włodek: — Proszę dwa bilety.
Konduktor: — Normalne czy ulgowe?
Włodek: — Normalne. Ile płacę?
Konduktor: — 1 złoty.
(Włodek podaje banknot dwudziestozłotowy)
Czy nie ma pan drobnych?
Włodek: — Niestety, nie mam drobnych.
Konduktor (wydaje resztę z dwudziestu złotych). — Proszę resztę.
Włodek: — Dziękuję.
Konduktor: — Czy panowie mają już bilety?
Pasażerowie: — Miesięczne.
Konduktor: — Proszę okazywać miesięczne.
Włodek: — Przejdźmy, Maryjko, na przedni pomost. Wkrótce wysiadamy. (Do pasażera): Prze­praszam pana! (Do Maryjki): Ależ tłok w tym tramwaju! (Po kilku minutach do pasażerki): Przepraszam, czy pani będzie wysiadała na tym przystanku?
Pasażerka: —Nie, dopiero na następnym. Proszę, niech państwo przejdą!

Lekcja 17

ZAMELDOWANIE

— Jakie formalności należy załatwić w związku z naszym przyjazdem do Polski? W ambasadzie rosyjskiej już byliśmy. Co jeszcze trzeba zrobić?
— Musimy was zameldować. Wypełnij, Maryjko, kartę meldunkową.
— Nie wiem, czy potrafię.
— Pomogę ci.
— Wczoraj Tadek też dał mi taką kartę i jeszcze jej nie wypełniłem. Czy Polacy wypełniają przy zameldowaniu inne karty niż cudzoziemcy?
— Tak, w Polsce są specjalne karty meldunkowe dla cudzoziemców. Jeśli wziąłeś tę kartę ze sobą, to siadaj i pisz razem z nami! Ja będę wpisywać dane Maryjki, a ty swoje.
— U góry należy wypełnić rubrykę „obywatelstwo”. Piszemy „rosyjskie”.
Miejsce zameldowania: Warszawa, ulica Marszałkowska nr 58, mieszkania 10. Włodku, ty podaj adres Tadka! Punkt pierwszy: nazwisko i imiona.
— Jak się nazywam, wiesz. Imię mam tylko jedno: Maria.
— Data i miejsce urodzenia.
— 24 (dwudziesty czwarty) marca 1989 roku. Urodziłam się w Moskwie.
— Jesteś ode mnie młodsza o dwa lata. A ty ile masz lat, Włodku?
— Jestem z was najstarszy. Mam 28 (dwadzieścia osiem) lat. Od ciebie jestem starszy o trzy lata, a od Maryjki o pięć lat. Maryjka jest z nas najmłodsza.
— Następny punkt: zawód.
— Nie mam jeszcze żadnego zawodu, jestem na razie studentką.
— Wpiszemy więc „studentka”, a ty, Włodku, pisz „aspirant”.
— Punkt czwarty: rodzaj paszportu.
— Jak należy wypełnić tę rubrykę?
— Należy podać, czy masz paszport dyplomatyczny, służbowy czy zwykły.
— Mamy oczywiście paszporty zwykłe.
— Zaczekaj chwilę, Olu! Muszę zajrzeć do paszportu. Tu jest taka olbrzymia ilość danych, że nie sposób wszystkich zapamiętać? numer paszportu, wizy, terminy ważności ... Z tego wszystkiego pamiętam jedynie datę przekroczenia granicy.
*
— Podaj jeszcze tylko miejsce zamieszkania, podpisz się i to już wszystko.
— Przypuszczałem, że wypełnienie takiej karty meldunkowej jest znacznie łatwiejsze.
— Tak, to chyba nawet trudniejsze niż wypełnienie ankiety paszportowej. Może dlatego, że wszystko wpisuje się tu w języku obcym.
— Nie, tu po prostu trzeba podać większą ilość danych.
— Ależ nic podobnego. Tu ilość danych jest mniejsza. Nie ma na przykład takich punktów, jak kolor włosów, oczu, wzrost... Wiesz, Olu w Moskwie, gdy Włodek otrzymał paszport, stał przed lustrem i przyglądał się swoim oczom i włosom.
— Robiłem to tylko dlatego, żeby sprawdzić, czy urzędniczka właściwie określiła kolor oczu. Ale nie wiem. Raz wydawały mi się jaśniejsze, raz ciemniejsze.
— Czy dziś jeszcze pójdziemy do biura meldunkowego?
— Nie, jutro. Dziś biuro jest nieczynne.

— Włodek, wstawaj! Już późno. Ależ ty mocno śpisz!
— Która godzina?
— Za 25 (dwadzieścia pięć) ósma. Jak się czujesz? Wyspałeś się?
— Nie bardzo. Jestem jeszcze trochę senny.
— Nic dziwnego, położyliśmy się o północy.
— Ja zasnąłem dopiero o świcie, nad ranem.
— Dlaczego?
— Nie mogłem zasnąć. Myślałem o naszych rozmowach, spacerach, o wszystkim, co widziałem.
— To niedobrze. Będziesz miał wciąż nowe wrażenia i co wtedy? W ogóle nie będziesz spać?
— Nie żartuj! Wkrótce się przyzwyczaję i wtedy będę spał jak zabity.
— Jeżeli jesteś senny, to zaśnij jeszcze!
— О tej porze? Nie, nie warto, już czas wstawać... Czy pościel schować do tapczana?
— Złóż razem kołdrę, poduszkę i prześcieradło i zostaw natapczanie. Ja to potem sprzątnę. Idź teraz do łazienki umyć się.
— Chwileczkę, tylko nakręcę zegarek, bo potem zapomnę.
— Spójrz! Na tej półeczce będzie zawsze leżało twoje mydło, gąbka, szczoteczka i pasta do zębów. Chcesz się wykąpać? Przygotuję ci wannę.
— Nie, dziękuję, wezmę prysznic.
— A może się najpierw ogolisz?
— Nie, dziś nie będę s|ię golił. Golę się co drugi dzień.
— Spójrz do lustra! Już ci broda rośnie.
— Rzeczywiście... Muszę wyjąć z walizki przybory do golenia. Wiesz, wydaje mi się, że zapomniałem wziąć mydło do golenia i wodę kolońską. Czy możesz mi je dać?
— Proszę, weź! Może ci jeszcze czegoś trzeba? Czy masz maszynkę do golenia, żyletki?
-- Tak, wszystko mam. Pokaż mi tylko, jak się zapala gaz.
— Spójrz, przesuwa się tę rączkę, zapala gaz i puszcza wodę. W tym kranie jest woda gorąca, a w tym zimna. Nie myj zębów nad umywalką. Jest zepsuta. Dopiero dziś albo jutro przyjdą ją naprawić.
— Gdzie ja wczoraj podziałem ręcznik?
— Nie szukaj teraz swojego ręcznika, weź mój, jest nieużywany, i zacznij się golić. Zaraz będziemy jedli śniadanie. Mama już prosiła do stołu.

— Jestem bardzo ciekawa, co jutro będziemy robić, dokąd pójdziemy?
— Spotkamy się jutro z Włodkiem, Markiem i Tadkiemo o w pół do pierwszej i pójdziemy chyba zwiedzać Muzeum Narodowe.
— О której wyjdziemy z domu?
— Możemy wyjść dziesięć albo piętnaście po dwunastej.
— To mi bardzo dogadza. Przed południem pójdę do fryzjera. Czy jest tu gdzieś blisko zakład fryzjerski?
— Owszem. Niedaleko stąd. Pokażę ci.
— Czesałam się niedawno, w zeszły czwartek. Minął dopiero tydzień, ale po podróży nic z tego nie zostało. A co ty będziesz robić, gdy ja pójdę do fryzjera?
— Muszę załatwić w mieście kilka spraw. Nie zabrałam wczoraj sandałów od szewca. Wezmę je jutro. Potem wstąpię do krawca. Jeśli u fryzjera nie będzie kolejki, może zdążysz pójść ze mną?
— Dobrze!
— Maryjko, już późno. Chodźmy spać. Będziemy jutro bar­
dzo zmęczone.
— Nakręć, Olu, budzik, bo stoi.
— Która teraz godzina?
— Na moim zegarku jest dwadzieścia po dwunastej, ale on źle chodzi. Raz się spóźnia, raz spieszy. Włącz radio!
(Ola włącza radio. Po chwili słychać głos spikera):
— Minęła godzina dwudziesta czwarta. Zakończyliśmy nasz dzisiejszy program. Życzymy państwu dobrej nocy.

Tekst A
— Maryjko, spodziewam się, że będziesz się czuć u mnie jak u siebie w domu.
Chodź, zapoznam cię teraz z moją mamą. Mamusiu, to moja koleżanka Maryjka. Znasz ją już z opowiadań Marka,
— Bardzo mi przyjemnie poznać panią. Mam nadzieję, że będzie pani u nas dobrze. Jak się pani czuje po podróży?
— Dziękuję, bardzo dobrze. Nawet nie jestem zmęczona.
— Zaraz nakryję do stołu. Zjemy razem kolację.
— Dziękuję pani! Jesteśmy już po kolacji.
— Jedliśmy wszyscy u Marka, a potem byliśmy na spacerze. Kiedy wróci tatuś?
— Dopiero za półtorej godziny. Zapoznasz go z panią jutro. Teraz jest już po jedenastej. Idźcie spać! O której chcecie wstać jutro rano?
— Wcześnie. О ósmej.
— Jestem pewna, że zaśpicie. Dam ci, Olu, budzik. Nastawisz go sobie. Może jeszcze czegoś potrzebujecie?
— Nie, mamusiu, dobranoc! Szkoda że tatusia nie ma. Po­wiedz mu, że bardzo chciałam go widzieć.
— Dobranoc pani.
— Dobranoc.
♦
(Maryjka i Ola wchodzą do swego pokoju)
— Maryjko, może rozpakujesz swoją walizkę? W szafie są wieszaki. Powiesisz tam sukienki, a na tej półce możesz poukładać bieliznę.
— Olu, pomóż mi otworzyć walizkę. Tak mocno ją zamknęłam, że teraz nie mogę jej otworzyć. Naciśnij ten zamek, a ja przekręcę kluczyk. O, już! Dziękuję.
— Zaprowadzę cię teraz do łazienki.
— Najpierw się przebiorę. Zdejmę sukienkę i włożę szlafrok. No, proszę! Oderwał mi się guzik! Muszę go sobie przyszyć.
— Dać ci igłę i nici?
— Dziękuję mam je ze sobą.
— A czego jeszcze szukasz?
— Pióra.. Jeszcze dziś chcę napisać list do rodziców. Oni się zawsze bardzo niepokoją, gdy gdzieś wyjadę. Papier i kopertę znalazłam. Ale gdzie jest pióro? Czyżbym go nie wzięła?
— Dam ci swoje. Zaraz je przyniosę. Kładę je na nocnej szafce. Atrament znajdziesz w szufladzie.
— Dziękuję ci.

NA PRZYSTANKU TRAMWAJOWYM
— Nareszcie jesteś, Olu! Ale dlaczego sama? Gdzie Marek?
— Obiecał przyjść do mnie o godzinie piątej. O pół do szóstej jeszcze go nie było. Przyjechałam więc sama.
— Ja czekam na was już kwadrans.
— Czyżby? Która teraz godzina?
— Punkt szósta.
— A o której dokładnie przychodzi pociąg?
— O osiemnastej dwadzieścia. Mamy niewiele czasu.
— Czy kupiłeś już bilety peronowe?
— Nie, nie zdążyłem kupić, nie byłem jeszcze na dworcu.
— Chodźmy na dworzec!
— Musimy czekać na przystanku, inaczej Marek nas nie znajdzie.
— O, widzę go! Właśnie wysiada z tramwaju.
— Ależ się wystroił! Na taki upał włożył krawat i ciemny garnitur.
— Marku, nie widzisz nas? Znów się spóźniłeś!
— Przepraszam cię, Olu, że się spóźniłem. Dostałem depeszę: Maryjka i Włodek nie przyjadą bezpośrednim pociągiem z Moskwy. Mają przesiadkę w Brześciu.
— Musimy więc pojechać na Dworzec Centralny.*)
— O której godzinie przychodzi do Warszawy pociąg brzeski?
— Możemy zapytać. Na Dworcu Gdańskim*) jest informacja.
— Szkoda czasu! Jedźmy na Dworzec Centralny. Tam sprawdzimy w rozkładzie jazdy.

NA DWORCU CENTRALNYM
— Popatrzmy na rozkład jazdy! Pociąg pospieszny z Brześcia przychodzi o godzinie 19.00 (dziewiętnastej).
— W której kasie sprzedają bilety peronowe?
— We wszystkich kasach biletowych.
Przy kasie. — Proszę trzy peronówki. Ile płacę?
Kasjer: — 6 (sześć) złotych.
— Chodźmy teraz do poczekalni! Pozostało nam jeszcze
dwadzieścia minut czasu.
— Nie, tam jest duszno. Chodźmy na peron!
*
Przy wejściu na perony Ola, Marek i Tadek okazują bilety.
Bileter sprawdza je i informuje ich, na który peron przychodzi pociąg z Brześcia.
— Słyszycie? Ogłaszają przyjście pociągu.
,,Uwaga! Uwaga! Pociąg pospieszny z Brześcia do Warszawy Centralnej wjeżdża na tor czwarty przy peronie drugim. Powtarzam../’

Lekcja 13
KOLACJA U MARKA

Tekst А
— Czy kolację zjemy dziś w restauracji?
— Nie, u mnie. Wszystko, co trzeba już kupiłem. Olu, chodź ze mną do kuchni! Przekonasz się wreszcie, że potrafię ci dorównać przynajmniej w przygotowaniu kolacji.
Spójrz, jaką wędlinę kupiłem: szynkę, polędwicę, parówki.
— Czy nie za mało?
— Nie żartuj! Po takim spacerze na pewno wszyscy mają doskonały apetyt. Kupiłem również sałatkę, ser, szproty.
— Gdzie kupowałeś sałatkę?
— W garmażerii, a wędlinę w „Delikatesach” . Na pewno jest smaczna. Pomóż mi nakryć do stołu!
— Przecież miałeś zamiar sam przygotować kolację... Ale
chętnie ci pomogę.
— Będziemy jeść w jadalni. Olu, nakryj stół tym obrusem.
— Ja też pomogę wam nakrywać do stołu.
— Świetnie, Maryjko! Tak będzie prędzej. Przecież po kolacji chciałyście jeszcze pójść na spacer. Postaw na stole chleb, masło i cukier. Olu, w kredensie są talerzyki, spodki i szklanki, a w tej szufladzie noże, widelce i łyżeczki. Połóż je na stole.
— Tylko ty, Tadku, nic nie rób. Zaraz coś stłuczesz.
— Gdzie są zapałki? Trzeba zapalić gaz. Jeszcze nie zagotowaliśmy wody na herbatę.
— Nie trzeba zapalać gazu. Już włączyłem czajnik elektryczny. Woda za chwilę się zagotuje. Niech Tadek zaparzy herbatę. On wprawdzie od czasu do czasu tłuczenaczynia, ale herbatę zaparza świetnie.
— Możecie siadać do stołu. Za chwilę podam wam herbatę.

— Czy Maryjka i Włodek przyjadą do Warszawy pociągiem, czy przylecą samolotem?
— Przyjadą pociągiem pospiesznym Moskwa—Berlin. Będą w Warszawie już za dwa dni.
— Musimy więc pomyśleć, gdzie będą mieszkać.
— Hotele są za drogie.
— Ach, przecież nie chodzi o cenę. Chodzi o to, że będzie im przyjemnie mieszkać razem z nami. Ja
— Tadek mieszka na Starym Mieście w zabytkowej kamieniczce.
— Wszystkie kamieniczki na Starym Mieście zewnętrznie zachowują dawny styl.
— Również sienie i korytarze są takie same jak kiedyś: ciemne, trochę ponure, o kamiennych ścianach.
— Ale mieszkania są całkowicie nowoczesne, z centralnym ogrzewaniem i wszystkimi wygodami.
— Kamieniczki te nie są zbyt wysokie: trzy- lub czteropiętrowe, wąskie, o niewielkich oknach i stromych dachach. Ich zewnętrzne ściany zdobią kolorowe ornamenty i malowidła.
— Na parterze znajdują się kawiarnie, restauracje, bary, księgarnie, kwiaciarnie.
— Wchodzimy do bramy. Na prawo są drzwi do sieni.
— Kamienne schody prowadzą na piętra i do piwnicy. Schodami ^chodzimy na trzecie piętro.
— Windy tu oczywiście nie ma.
— Pukamy do drzwi.
— Tadek zaprasza nas do pokoju.

Tekst A

— Mieszkanie Tadka składa się z trzech pokojów, kuchni, łazienki i przedpokoju.
— Jeden pokój zajmują rodzice, drugi — siostry, w trzecim mieszka Tadek.
— Jego pokój jest jasny, słoneczny. Okna wychodzą na południe, na rynek staromiejski.
— Mieszkanie nie ma balkonu. Na Starym Mieście prawie nigdzie nie ma balkonów. Jest to jeszcze jedna cecha stylu kamieniczek staromiejskich.
- Tadek lubi swój pokój. Stoją tu ładne i proste meble. W oknach wiszą firanki i story.
— Dwie ściany od podłogi do sufitu zajmują półki pełne książek. Stoi tu również biblioteczka. W niej są tylko czasopisma.
— Obok biblioteczki stoi biurko. Na nim lampka.
— Jest tu także tapczan, są wygodne fotele. Przed tapczanem na podłodze leży dywanik.
— Tadek woli pracować tu niż w bibliotece.
— Do pokoju rodziców jest wejście i z przedpokoju, i z pokoju Tadka.
— Jest to duży, wygodny pokój o dwóch oknach.
— Pośrodku stoi okrągły stół, a dokoła stołu sześć krzeseł. Nad stołem wisi żyrandol.
— Również i tu nie ma łóżek. Jest tapczan i amerykanka.
— Na wprost tapczanu stoi telewizor i aparat radiowy.
— Na ścianach wiszą prace współczesnych grafików.

Tekst B.
— Włodkowi oddasz chyba swój pokój?
— Oczywiście. Wprawdzie teraz wolne są i pozostałe pokoje — rodziców i sióstr nie ma — ale z trzy dni wszyscy wrócą z wczasów.
— Przygotujmy już teraz ten pokój.
— Olu, poradź, со tu trzeba zrobić!
— Posprzątajmy! Tadek, poukładaj te książki! Schowaj swoje ubrania do szafy! Ja zetrę kurz z półek.
— Marek, nie otwieraj teraz okien. Wywietrzymy potem. Wyrzuć te papiery.
— Olu, nie wyrzucaj moich gazet, są mi jeszcze potrzebne.
— То zabierz je z półki i schowaj, przeszkadzają mi. Daj mi odkurzacz, a ty wyfroteruj teraz podłogę!
— Zaraz tu będzie porządek.
— Muszę jeszcze przynieść z pokoju rodziców swój aparat radiowy.
— Na czym będziesz spać, jeśli oddasz Włodkowi swój tapczan?
— Rozstawię dla siebie łóżko połowę
— No, na dziś wystarczy. A jutro, Olu, pomożemy ci przygotować pokój dla Maryjki.